Nog nooit heb ik zoveel mensen glimlachend De Werkplaats uit zien lopen. De performance van Nahish met kleding van Rattawud Srivisut in een kast met doorzichtige doeken was een parel voor het oog. Als ballerina kleedde zij zich langzaam om tot een gelaagde galadame en vice versa. De verstilde muziek van Manami N. droeg zeker bij aan de rustige op- en afbouw van dit levende kunstwerk, die als soundtrack fungeerde van de korte en rustige film van Jan Kees Helms. Abstractie van het lichaam met kleine bewegingen was de leidraad van deze minimale film.
Ellen Faber wist het publiek te verrassen met uitgeknipte portretten van drie generaties. Zijzelf werd geflankeerd door haar vader en zoon. Dit fijne werk oogstte veel bewondering.
Kortom een prachtige intieme expositie die het eerste deel van 2011 afsluit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten